özledim burdaki yazılarımı

Canım size yazmak istiyo..
Bu ara, blogum hariç her yere yazılarımı gönderdim ama sizi özledim..
E özleyince de konu birikti; şuan hangi birini yazsam derdine girdim 😉
..
Annelikte kalp çarpıntısından hık diye gitmezse size neler yazcam aslında ama kalbim ağzımda geziyorum.. Bebeler emekleme, sıralama dönemine girince, kafalara kask lazım bu böyle olmaz.. Kaldı ki ben rahat bir anneyim tepesinde pimpirikli gezmiyorum ama her saniye düşmelerden nabzım 18lerde 😉
Şaka bir yana, lafı yine annelikten açtım di mi..? “Bu kadınlar da anne olduktan sonra hemen “anne blogger” oluyorlar” deme lütfen kendi kendine.. Ben anne blogger olmadım; sizinle hayat görüşümü paylaşıyordum bir de annelik eklendi.. E anneyken de tüm hayatım o oldu; şimdi size bağ bahçe mi anlatayım ;))
En iyisi şunu söyliyim; ben üniversite okudum.. 12 sene çalıştım ve hamilelikten önce kurumsal hayattan ayrıldım.. Bana “o kadar okulu, iş hayatını bırakıp evde mi oturcan..!” diyen hemcinslerim çoook oldu.. Evet, evde sevdiğim işi yapmaya başladım; kendime düzen kurdum ve anne oldum.. Şimdi de kucağımda, yetişmeyi bekleyen, minicik bebeğim var; sizce okumuş olmanın onu büyütürken katkısı olmayacak mı?… Neden yazıyorum bunları biliyor musunuz? Çok duymaya başladım, çalışma hayatını bırakmış ve evinde çocuğuna bakarken mutsuz olan anne..
Olmayın..
Şirketlerde, evinde bebeğini zorla bırakmış anneler dolu.. Onlarla konuşunca da “evdeki anneler ne şanslı” diyorlar.. Hayat şartlarınızdan dolayı olabilir, isteğiniz olabilir, zorunluluk olabilir; içinde olduğunuz annelik sürecini burnunuzdan getirmeyin lütfen.. çünkü bir başka anne de sizin durumunuzda olmayı istiyor; bunu düşünün hep.. Herkes yaşamadığı kısmın kıymetli olduğunu düşünüyor; hayır.. Bebeğinle geçirdiğin o an kıymetli..
Pedagog Adem Güneş’in dediği gibi; bebeğinizin sevgi istediği her an yanında olabilmek, büyük lütuf..
..
Hadi bitireyim yazımı, yoksa daldan dala atlayacağım kafamda kuzular zıplıyo ;))
..
Sevgiler,
Zeynep